Sion 21/12/2006
Het is diep in de nacht als we gaan slapen. Voor we naar boven gaan zoek ik een kaart uit voor onder mijn hoofdkussen. Op de kaart staat tekening hersenen I Blijkbaar voor extra brainpower. Ik vraag een voorteken, of het morgen de juiste dag is voor Sion. Als we zover zijn dat ik kan gaan slapen leg ik het kaartje naast me op mijn hoofdkussen. Mijn wang raakt het briefje. Ik beweeg mijn armen onder het dekbed en stop mezelf in, een routinebeweging die nog geen seconde duurt. Ik leg mijn hand naast me op de plek waar het kaartje zou moeten liggen..... Weg! Ik tast mijn kussen af, he shit, til mijn hoofd op, tast om mij heen op het matras, op het deken, eronder. Anke doe je even het licht een beetje aan?” We zoeken gezamenlijk, achter het matras in de kussensloop, “hij is verdwijnseld””grap ik tegen Anke. T-shirt uit, dekens van het bed af, onder Anke’s kussen, onder haar dekbed. Licht wat feller aan, de zoektocht gaat verder, naast het bed, onder het bed, achter het bed, hij is verdwijnseld zeg ik tegen Anke, maar nu is het geen grap, “bizar“?, vindt je niet?We lachen om het fenomeen. Het is een uiterst rare gewaarwording, en een gevoel van mystiek bekruipt me.
Het is een raar antwoord op mijn vraag: is morgen de juiste dag om naar Sion te gaan? Ik had om een teken gevraagd. Misschien toch niet zo raar. Het antwoord?.... “Wij zijn er”.
Ik geef me over en geniet ervan dat ik mag deel zijn van zo’n krachtig, wonderlijk fenomeen. Ik val in slaap en droom intensief. Ik word wakker met uitzicht op een schittering in de ramen. Smeltend ijs weerkaatst goudgele stralen van de zon. Het moet koud zijn geweest vannacht.
Anke is klaarwakker en schijnt even hard als de zon. Douchen en aankleden, eten maken, inpakken, wegwezen. De pendel zei: “een goede
dag, het maakt niets uit”.
We rijden anderhalf uur in de zon. Bij Agen mist, dan weer zonovergoten.
Na plus minus drie en een half uur, als we 5 kilometer voor Sion zijn verandert het van energie. Dit dorp voelt aan als een door de maalstroom ontstoord huis .
Wonderlijke, zeer hoge energie. De kerk van dit plaatsje voelt magisch aan, oud. Door het sleutelgat zie ik een prachtig glas-in-lood tafereel oplichten in de zon, een stralende Jezus.
De nokbalken zijn zichtbaar. Het kerkje voelt oud.
Er is niemand, een leeg dorp. We rijden weg en er loopt iemand. We stoppen om te vragen hoe oud dit dorpje en de kerk zijn en terwijl ik zit uit te knobbelen hoe ik dit in godsnaam in het frans moet zeggen, merkt Anke op dat deze man niet helemaal goed bij zijn verstand is. En inderdaad...... Twee grote ogen onder een alpinopet kijken ons glunderend aan. Een vriendelijke grijns die ook iets fanatieks had. Tanden die er kunstmatig blinkend uitzagen. Deze man vond het leuk om mensen te begroeten. Dus dat deden we dan ook. “Bonjour”pruttelde ik. De man knikte en grijnsde nog harder. Ik kon de omschakeling in mijn hoofd onmogelijk maken: van een belachelijk moeilijke franse zin “Bonjour monsieur de quelle siècle etait le eglise?”Zoiets had ik in gedachten, moest ik opeens in het frans iets fatsoenlijks zeggen tegen de dorpsgek in een frans dorpje. In Nederland zou ik niet geweten hebben wat ik had moeten zeggen. Laat staan hier. Ik zeg dus nog een keer “bonjour”. Maar nu is de intonatie zodanig, en ondersteund met een handgebaar, dat het eigenlijk 'Au revoir' betekent . Wat niet waarschijnlijk is in dit geval. Terwijl ik gas geef zeg ik tegen Anke dat een hoge energie nog geen garantie is dat er geen genetische afwijkingen voorkomen.
Sion is het dorpje dat mij ooit is aangewezen in een meditatie. Er is een grondslag van de maalstroom. Ik geloof dat het waar is. Al twee dorpen verderop begint de energie aan te voelen als de maalstroom. In Sion is het erg sterk. Achteraf had ik nog meer de omgeving willen aftasten. Hoe ver reikt dit, en waarom? En hoe?
Een allervriendelijkste oude hond verwelkomt ons en begeleid ons om de kerk. Er zijn verschillende krachtpunten in de aarde om het kerkje heen. Ondanks zijn reuma in de heupen, kon de hond ons zijn territorium laten zien. Even wil hij mijn auto deel ervan uit laten maken. Ik verbied hem dat en hij laat het erbij.
Eigenlijk zie ik overal in de omgeving grote witte energiebundels. Ik weet niet wat ik moet kiezen. Ik denk nog dat ik 1 bron zoek, nu pas begrijp ik dat de hele omgeving de bron is.
Het moet zoiets zijn als ik teken. Veel bronnen van maalstroom-energie.
In de verte zie ik een kracht die sterk is. Hij torent overal bovenuit. Ik ga stromen als ik mijn zwaard erop wijs. We rijden die kant op. Ik voel me gerust, iets zegt me dat ik er gemakkelijk bij kan, zonder iemands land te hoeven betreden. En dat klopt, de ingang is vrij.
Het zwaard wijst de weg zo gauw we weer wandelen. Binnen 5 minuten zijn we er. Als ik op de plek aan kom, begin ik vol te lopen met energie, vanuit mijn benen mijn lijf in. Terwijl ik dit opschrijf is er van alles om mij heen, het vuur in de open haard “slaat aan” als ik de bron teken op de plattegrond. Ik voel een wind bij mijn voorhoofd.
Ik laat de energie door mij heen gaan. Ik heb nog nooit zoiets sterks gevoeld geloof ik. Ik tril van binnen van alle energie.
Dan weet ik opeens dat het zwaard zal gaan uitwisselen met deze plek. Hij wil de grond in. Ik duw hem in het mos en voel hoe de energie uit de aarde opdoemt en het zwaard in gaat, mij ingaat en dan....? Weet ik waarheen gaat.
Het zwaard moet verplaatst: 1 meter verderop, goed richten. “Ja!” daar stroomt het, met een lichte klap staat ie in de grond. De stroom is overweldigend. Ik kan me amper bewegen. Ik doe wat dingen met mijn handen. Ik blaas het zwaard in om mijn energie aan deze plek te geven.
krachtplek met zwaard
Dan is het klaar, we kunnen verder. Ja, daar is ook zo’n hotspot. We kunnen er niet bij helaas, begroeiing. Uitgeput ga ik naar de auto. Ik ben blij dat Anke aan mijn zij is en dat ik dit kan delen met haar.
Ik eet mijn konijnenvoedsel en mijn favoriete soepballetjes en we rijden terug naar huis. Ik herinner me geen droom van die nacht, maar Anke wel.
Zoiets:
Een lange muur getekend met openingen daarop van steen waar je door kan verdwijnen. Gaten waarin je kan verdwijnen zei ze. Misschien kan ik daar mijn kaartje wel vinden.
Alles is anders in mij vandaag. Ik voel alsof ik door een tunnel des tijds ben gereisd. Wat daas in mijn hoofd. Anke zegt dat ik in een rare stemming ben. Misschien ben ik wel veranderd. De tijd zal het moeten leren.
Het is diep in de nacht als we gaan slapen. Voor we naar boven gaan zoek ik een kaart uit voor onder mijn hoofdkussen. Op de kaart staat tekening hersenen I Blijkbaar voor extra brainpower. Ik vraag een voorteken, of het morgen de juiste dag is voor Sion. Als we zover zijn dat ik kan gaan slapen leg ik het kaartje naast me op mijn hoofdkussen. Mijn wang raakt het briefje. Ik beweeg mijn armen onder het dekbed en stop mezelf in, een routinebeweging die nog geen seconde duurt. Ik leg mijn hand naast me op de plek waar het kaartje zou moeten liggen..... Weg! Ik tast mijn kussen af, he shit, til mijn hoofd op, tast om mij heen op het matras, op het deken, eronder. Anke doe je even het licht een beetje aan?” We zoeken gezamenlijk, achter het matras in de kussensloop, “hij is verdwijnseld””grap ik tegen Anke. T-shirt uit, dekens van het bed af, onder Anke’s kussen, onder haar dekbed. Licht wat feller aan, de zoektocht gaat verder, naast het bed, onder het bed, achter het bed, hij is verdwijnseld zeg ik tegen Anke, maar nu is het geen grap, “bizar“?, vindt je niet?We lachen om het fenomeen. Het is een uiterst rare gewaarwording, en een gevoel van mystiek bekruipt me.
Het is een raar antwoord op mijn vraag: is morgen de juiste dag om naar Sion te gaan? Ik had om een teken gevraagd. Misschien toch niet zo raar. Het antwoord?.... “Wij zijn er”.
Ik geef me over en geniet ervan dat ik mag deel zijn van zo’n krachtig, wonderlijk fenomeen. Ik val in slaap en droom intensief. Ik word wakker met uitzicht op een schittering in de ramen. Smeltend ijs weerkaatst goudgele stralen van de zon. Het moet koud zijn geweest vannacht.
Anke is klaarwakker en schijnt even hard als de zon. Douchen en aankleden, eten maken, inpakken, wegwezen. De pendel zei: “een goede
dag, het maakt niets uit”.
We rijden anderhalf uur in de zon. Bij Agen mist, dan weer zonovergoten.
Na plus minus drie en een half uur, als we 5 kilometer voor Sion zijn verandert het van energie. Dit dorp voelt aan als een door de maalstroom ontstoord huis .
Wonderlijke, zeer hoge energie. De kerk van dit plaatsje voelt magisch aan, oud. Door het sleutelgat zie ik een prachtig glas-in-lood tafereel oplichten in de zon, een stralende Jezus.
De nokbalken zijn zichtbaar. Het kerkje voelt oud.
Er is niemand, een leeg dorp. We rijden weg en er loopt iemand. We stoppen om te vragen hoe oud dit dorpje en de kerk zijn en terwijl ik zit uit te knobbelen hoe ik dit in godsnaam in het frans moet zeggen, merkt Anke op dat deze man niet helemaal goed bij zijn verstand is. En inderdaad...... Twee grote ogen onder een alpinopet kijken ons glunderend aan. Een vriendelijke grijns die ook iets fanatieks had. Tanden die er kunstmatig blinkend uitzagen. Deze man vond het leuk om mensen te begroeten. Dus dat deden we dan ook. “Bonjour”pruttelde ik. De man knikte en grijnsde nog harder. Ik kon de omschakeling in mijn hoofd onmogelijk maken: van een belachelijk moeilijke franse zin “Bonjour monsieur de quelle siècle etait le eglise?”Zoiets had ik in gedachten, moest ik opeens in het frans iets fatsoenlijks zeggen tegen de dorpsgek in een frans dorpje. In Nederland zou ik niet geweten hebben wat ik had moeten zeggen. Laat staan hier. Ik zeg dus nog een keer “bonjour”. Maar nu is de intonatie zodanig, en ondersteund met een handgebaar, dat het eigenlijk 'Au revoir' betekent . Wat niet waarschijnlijk is in dit geval. Terwijl ik gas geef zeg ik tegen Anke dat een hoge energie nog geen garantie is dat er geen genetische afwijkingen voorkomen.
Sion is het dorpje dat mij ooit is aangewezen in een meditatie. Er is een grondslag van de maalstroom. Ik geloof dat het waar is. Al twee dorpen verderop begint de energie aan te voelen als de maalstroom. In Sion is het erg sterk. Achteraf had ik nog meer de omgeving willen aftasten. Hoe ver reikt dit, en waarom? En hoe?
Een allervriendelijkste oude hond verwelkomt ons en begeleid ons om de kerk. Er zijn verschillende krachtpunten in de aarde om het kerkje heen. Ondanks zijn reuma in de heupen, kon de hond ons zijn territorium laten zien. Even wil hij mijn auto deel ervan uit laten maken. Ik verbied hem dat en hij laat het erbij.
Eigenlijk zie ik overal in de omgeving grote witte energiebundels. Ik weet niet wat ik moet kiezen. Ik denk nog dat ik 1 bron zoek, nu pas begrijp ik dat de hele omgeving de bron is.
Het moet zoiets zijn als ik teken. Veel bronnen van maalstroom-energie.
In de verte zie ik een kracht die sterk is. Hij torent overal bovenuit. Ik ga stromen als ik mijn zwaard erop wijs. We rijden die kant op. Ik voel me gerust, iets zegt me dat ik er gemakkelijk bij kan, zonder iemands land te hoeven betreden. En dat klopt, de ingang is vrij.
Het zwaard wijst de weg zo gauw we weer wandelen. Binnen 5 minuten zijn we er. Als ik op de plek aan kom, begin ik vol te lopen met energie, vanuit mijn benen mijn lijf in. Terwijl ik dit opschrijf is er van alles om mij heen, het vuur in de open haard “slaat aan” als ik de bron teken op de plattegrond. Ik voel een wind bij mijn voorhoofd.
Ik laat de energie door mij heen gaan. Ik heb nog nooit zoiets sterks gevoeld geloof ik. Ik tril van binnen van alle energie.
Dan weet ik opeens dat het zwaard zal gaan uitwisselen met deze plek. Hij wil de grond in. Ik duw hem in het mos en voel hoe de energie uit de aarde opdoemt en het zwaard in gaat, mij ingaat en dan....? Weet ik waarheen gaat.
Het zwaard moet verplaatst: 1 meter verderop, goed richten. “Ja!” daar stroomt het, met een lichte klap staat ie in de grond. De stroom is overweldigend. Ik kan me amper bewegen. Ik doe wat dingen met mijn handen. Ik blaas het zwaard in om mijn energie aan deze plek te geven.
krachtplek met zwaard
Dan is het klaar, we kunnen verder. Ja, daar is ook zo’n hotspot. We kunnen er niet bij helaas, begroeiing. Uitgeput ga ik naar de auto. Ik ben blij dat Anke aan mijn zij is en dat ik dit kan delen met haar.
Ik eet mijn konijnenvoedsel en mijn favoriete soepballetjes en we rijden terug naar huis. Ik herinner me geen droom van die nacht, maar Anke wel.
Zoiets:
Een lange muur getekend met openingen daarop van steen waar je door kan verdwijnen. Gaten waarin je kan verdwijnen zei ze. Misschien kan ik daar mijn kaartje wel vinden.
Alles is anders in mij vandaag. Ik voel alsof ik door een tunnel des tijds ben gereisd. Wat daas in mijn hoofd. Anke zegt dat ik in een rare stemming ben. Misschien ben ik wel veranderd. De tijd zal het moeten leren.
Foto's:
1. Zwaard staat op de plek
2. Door het zwaard heen kijken we op een andere manier naar de plek. Iets met dimensie, ik weet niet precies wat.
1 comment:
Hi Koan
hope your journey is going well - good luck!
Peace
Post a Comment